લઘુકથા - "અસ્ત્ર"

ખાણમાં ચમકપત્થર તોડવાનું કામ કરતો એક યુવાન, સવારે મજૂરી કરતો અને રાત્રે પ્રભુનાં ભજનમાં ખોવાઈ જતો. પ્રભુ પ્રત્યેની આદર્શ અને અદ્ભુત કલ્પનાઓ ને તેઓ ધીરે ધીરે શબ્દોમાં ઢાળવા લાગ્યાં.

રોન્ઢે મંડળી ભેગી થાય એટલે મંડળી  સૌ પહેલાં જ તે યુવાન ને ગોતે, એ અપેક્ષા સાથે કે, "આજે નવાં પદ સાંભળશું."

સમય વિતતો ગયો અને તે યુવાને પોતાનાં ભજન બનાવવા અને પીરસવાનું આદરી દીધું હતું. કોઈ વડીલ કહ્યું કે, "આ ભજનો ને એક યાદપોથીમાં તો  ઉતાર!"

જ્યારે પ્રથમ વખત એ યુવાને કલમ પકડી ત્યારે હાથની પહેલી આંગળી અને અંગૂઠો બંને કલમ સાથે ભેગા ન થઇ શકયાં! પણ એમણે મહેનત ન મૂકી.. એ લખતાં શીખ્યાં અને એમ ભજનને શબ્દોમાં ચીતરવાનું શરુ કર્યું. ધીમે ધીમે પોથીઓ બનતી થઈ અને આધેડ વર્ષની ઉમરે પ્રભુભક્તિ અને લોકગીતના પ્રખર રચયિતા જેવી  નામના મેળવી. 

વર્ષો વીત્યા એમનાં  ચાહકો, મિત્રો અને એમની જ્ઞાતિ એ એમના સન્માન હેતુ એક કાર્યક્રમ યોજ્યો અને એ સમારંભમાં એક પત્રકાર દ્વારા એમને પૂછવામાં આવ્યું કે,

"સાહેબ કેવી રહી સફર અહીં સુધીની?"

નમ્ર હાસ્ય સાથે એમણે કહ્યું, "અસ્ત્ર, હથેળીથી આંગળીઓ પર આવતાં આવતાં ઘરડો થઈ ગયો!" - અજ્ઞાત

#કમલમ